In augustus reisde Charlotte Cords (arts in opleiding) naar Manipal India voor haar Co- schappen.
Charlotte is de kleindochter is van onze inspirator Peter O’Neill en erg geïnteresseerd om met eigen ogen ons werk in Tamil Nadu te zien. Samen met een collega reisde zij hiervoor speciaal af naar het zuiden van India. Onze mensen daar hebben hen hartelijk ontvangen en hen langs al onze projecten geleid.
Charlotte doet hieronder verslag van haar ervaringen.
Na een prachtige reis door de natuur kwam ik aan op de school waar ik jaren lang al zo veel verhalen over had gehoord van mijn tante Eileen. Al zo vaak had zij mij foto’s en filmpjes laten zien en prachtige verhalen verteld over al het goede werk wat zij daar doen. Toen ik hoorde dat ik met mijn coschap naar India zou gaan in de buurt van Tamil Nadu, moest en zou ik met eigen ogen zien.
Overal waar ik keek op het schoolterrein stonden breed glimlachende kinderen ons roepend en druk zwaaiend op te wachten. Ik voelde mij vereerd en was ontzettend trots.
Ik werd langs alle klassen geleid om bij alle kinderen een kijkje te kunnen nemen. De klaslokalen waren erg simpel, maar opvallend schoon voor Indiase begrippen en door alle kleurrijke tekeningen en de roze verf op de muren, was het een prettige omgeving. Alle kinderen lieten mij trots hun schriften zien. Waar super netjes in geschreven was.
Wat mij het meeste is bijgebleven van het bezoek is de motivatie van de kinderen. Zij hadden allemaal een duidelijk doel voor ogen. Zij gingen hun familie van voldoende geld voorzien door op school hard hun best te doen. Dus wordt er niet alleen overdag gestudeerd, maar ook ’s avonds en in de weekenden zitten kinderen met hun boeken op schoot op de grond te studeren. Want nadat zij klaar zijn op school, gaan zij meestal door naar bijles in een gebouw wat ook door Stichting Ladder is gebouwd. Hier werken leraren iedere dag voor vrijwel niets om de aller armste kinderen in Tami Nadu een kans te geven op een betere toekomst dan hun ouders. Bij de aller armste gezinnen in Tamil Nadu moet je denken aan mensen zonder bed of zonder fatsoenlijke kleding of zelfs zonder huis. Ik ben er van geschrokken in wat voor situaties sommige mensen moeten leven.
Het is daarom extra mooi om te zien hoe dankbaar iedereen hier is voor wat Ladder doet.
Het is mij ook opgevallen dat ondanks het feit dat mensen het hier ontzettend moeilijk en zwaar hebben, er toch veel wordt gelachen. Dit is iets wat de Indiërs ontzettend siert en waar wij in het westen nog heel wat van kunnen leren. Iedereen is zo dankbaar voor de kansen die zij met behulp van Stichting Ladder hebben gekregen. De drive om hogerop te komen heb ik nergens zo gezien als in India.
