Met pijn in ons hart hebben we een zeer moeilijke beslissing genomen, namelijk het staken van financiële steun aan het Skill Centrum project. Vanaf juli van dit jaar .
Een terugblik…
Het Skill Centrum project, dat werkgelegenheid moest creëren voor kansarme jongeren middels scholing, is als concept ontstaan in 2010.
Onze Indiase partner VLF wees ons op de noodzaak van het creëren van onderwijskansen aan jongeren die geen hoger onderwijs konden volgen. Deze jongeren missen deze kansen omdat ze afkomstig zijn uit de laagste kaste in deze streek en daardoor levend in grote armoede.
Het creëren van een ambachtelijke school zou de kansen in de maatschappij voor deze jongeren vergroten.
Het kritisch analyseren en afwegen van deze noodzaak, het zoeken naar land en de ambtelijke molen, hebben ons destijds vele jaren beziggehouden voordat we echt konden en wilden beslissen om dit project te gaan realiseren.
De opening vond daardoor enkele jaren later eindelijk plaats, in Januari 2017.
Echter, het bleek dat het werven van de jongeren voor het volgen van cursussen en empowerment programma’s (sollicitatietraining, zelfvertrouwen opbouwen e.d.) moeilijker was dan gedacht.
Maatschappelijke veranderingen, hadden in de jaren tussen 2010 en 2017, zonder dat we het hadden gemerkt, een ander licht geworpen op het leren van “ambachten”. Plots bleek het ook onder de allerarmste mensen minder aantrekkelijk om te leren “naaien” etc. De voorkeur leek toch meer uit te gaan naar theoretische studies.
Daarbij kwam ook dat ondanks dat onze partners heel uitvoerig hebben onderzocht welk stuk grond geschikt zou zijn voor de bouw van ons centrum, de ligging in de praktijk helaas minder gunstig was dan eerder gedacht. Het lag toch net iets te afgelegen in een ruraal gebied, waardoor allerarmste mensen met weinig vervoersmiddelen niet in grote getalen naar het centrum konden komen.
We hebben er daarna alles aan gedaan om het centrum te promoten en onder de aandacht te brengen. Er is aan de straatkant van de kavel een winkeltje gebouwd met een naaiatelier, zodat mensen daar hun kleding konden laten maken en afhalen.
Alles kwam wel enigszins op gang, maar bleef toch steeds vrij marginaal qua resultaat.
Toen kwam de Covid pandemie, die ook India niet heeft gespaard. De cursisten mogen niet naar school komen en online educatie is niet mogelijk bij het leren van ambachten. Het gebouw was dus grotendeels niet in gebruik.
Ook toen hebben we direct in overleg met onze partners besloten dat het stuk grond dan wel op andere wijze gebruikt moest worden. We hebben toen een moestuin plus een kwekerij van planten gerealiseerd, zodat dit toch nog werk en opbrengst zou genereren. We hebben al het personeel ( 9 personen) in die tijd gewoon doorbetaald.
Tot overmaat van ramp was ook dit mooie initiatief geen lang leven beschoren. Alle planten zijn tot tweemaal toe totaal verwoest door de jaarlijks terugkerende overstromingen die dit gebied plots teisteren. Toen het stuk grond aangekocht werd in 2010 was er nog geen sprake van overstromingen van dit formaat.
Naast de planten is de buitenmuur al twee keer in zijn totaal bezweken en heeft het gebouw flinke schade ondervonden die wij steeds hebben laten repareren.
Als we nu na drie jaar kijken wat het project reeds heeft gekost en nog steeds kost in vergelijking tot wat het opbrengt, voelt dat voor ons niet meer goed. De verhouding is zoek.
Na de balans opgemaakt te hebben, moeten we concluderen dat de minnen zwaarder wegen dan de plussen. Daarbij komt dat wij onderschat hebben dat het draaien van een “Eigen “ project op eigen grond veel meer voeten in de aarde heeft dan gedacht.
Wij wonen zelf in Nederland en sturen dit project slechts aan. We wonen er niet en een project met deze grote verantwoordelijkheid is voor ons niet makkelijk te doorzien. We zijn hierin steeds afhankelijk van de communicatie met onze mensen aldaar.
Het voelt inmiddels voor ons als een hoofdpijndossier waarin we steeds moeten duwen en trekken en dat is niet de bedoeling van dit project.
Voor de duidelijkheid:
We hebben in de afgelopen 15 jaar vele projecten met deze partner succesvol uitgevoerd. Sommige van deze projecten lopen nog steeds tot grote tevredenheid. Maar met dit project is het helaas anders gelopen en dit willen we open en eerlijk met u communiceren.
Het moeilijke moment is dus aangebroken om dit project niet langer te financieren. We betalen de salarissen door tot juli van dit jaar, zodat het personeel op zoek kan naar een andere bron van inkomsten.
Voorop staat dat we het geld dat wij van onze donateurs ontvangen heel goed willen blijven besteden. Dat staat bij ons hoog in het vaandel. We koesteren elke euro die we ontvangen van eenieder en daarom willen we ook volledig staan achter de projecten die wij draaien.
Met dit project is dat helaas niet meer het geval!
Onze partners zijn zich aan het beraden over hoe nu verder met het project en het pand.
Wij hopen dat door onze beslissing om onze steun terug te trekken, er wellicht nieuwe initiatieven ontstaan vanuit hun eigen achterban. Het gebouw en de grond dient een sociale invulling te hebben. Dat is vastgelegd in de statuten.
Met heel ons hart hopen we op een positieve wending. We blijven in contact met onze mensen daar en blijven het volgen.